Opole Lubelskie stanowi dobrą bazę wypadową dla turystów pragnących zwiedzić miejscowości województwa lubelskiego. Miasto położone jest zaledwie 15 km od znanego polskiego kurortu – Kazimierza Dolnego i o około 50 km od samego Lublina.
Ze względu na swoją bogatą historię, Opole Lubelskie posiada wiele interesujących zabytków. Do najciekawszych możemy zaliczyć m.in.: barokowy kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z drugiej połowy XVII wieku; wniesiony przez Słupeckich pałac z XV wieku będący obecnie siedzibą Liceum Ogólnokształcącego; ratusz na Nowym Rynku z 1750 oraz zajazdy przy Nowym i Starym Rynku z XVIII i początku XIX wieku.
Warto również odwiedzić neogotycką kaplicę cmentarną przebudowaną z klasycystycznej kaplicy z 1790 roku. Jest to najstarszy w Polsce (1772) cmentarz zlokalizowany zgodnie z zasadami panującymi za czasów oświecenia, czyli poza miastem. Położony w niewielkiej odległości od Opola Lubelskiego, Pałac w Niezdowie jest również wart zobaczenia. Zbudowany przez Aleksandra Lubomirskiego w latach 1785-87, do lat dwudziestych XX wieku należał do rodziny Kleniewskich. Ostatnim właścicielem pałacu był zakon Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny.
Opole Lubelskie to miasto powiatowe i siedziba gminy w województwie lubelskim i Kotlinie Chodelskiej. Miejscowość znana jest jako ośrodek przemysłu spożywczego. Znajdziemy tu mleczarnię, fabryki słodyczy oraz zakład przetwórstwa owoców.
Według ostatnich danych, miasto liczy 8 739 mieszkańców.
Opole Lubelskie było początkowo wspólnotą sąsiedzką, która później dała początek miastu. Na przełomie wieków było ono zamieszkiwane przez ludzi różnych wyznań i narodowości. W XVII w. właściciele miasta sprowadzili tu szkockich i niemieckich rzemieślników. W tym samym czasie, ze względu na coraz liczniej przybywającą do Opola ludność żydowską, wzniesiono synagogę. W XIX i na początku XX wieku Żydzi stanowili już połowę ludności miasta. W marcu 1941 powstało getto. Przebywało w nim kilkanaście tysięcy Żydów, przesiedlonych z okolicznych miejscowości, a także z Austrii, Francji i Słowacji. Rok później nastąpiły ich pierwsze deportacje do obozów zagłady w Bełżcu i Sobiborze. Ostatecznie getto zlikwidowano 24 października 1942 r. Również w latach czterdziestych hitlerowcy wysadzili tutejszą bożnicę oraz kamienice w zachodniej pierzei Starego Rynku.