Błonie

Błonie to miejscowość po zachodniej stronie Warszawy, położone nad rzeką Rokitnicą. Nie jest to miejscowość typowo turystyczna; jest raczej uważana za „sypialnię” stolicy. Dogodna lokalizacja i relatywnie niskie ceny gruntów i nieruchomości zachęcają do osiedlania się w tym niewielkim mieście. Ze względu na swoje położenie niedaleko Warszawy hotele w Błoniu są chętnie wybierane przez biznesmenów na służbowy pobyt.

błonie

Błonie nie jest miastem o dużych walorach turystycznych. Jest ono raczej znany jako ośrodek przemysłowo-usługowy, gdzie działają liczne zakłady produkcyjne m.in. Polbita Sp. z o.o. (właściciel marki Drogerie Natura).
W Błoniu nie ma zbyt wielu zabytków, jednakże jest tu kilka wartych zobaczenia miejsc. Szczególnie wartymi polecenia są: kościół wczesnogotycki pod wezwaniem Św. Trójcy z 1257 roku, ratusz klasycystyczny z 1842 roku, cmentarz żydowski z XIX wieku oraz Dworek Poniatówka z przełomu XVIII i XIX wieku – letnia rezydencja Józefa Poniatowskiego.

GEOGRAFIA

Błonie to miasto i siedziba gminy w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim. Miejscowość jest położona na Równinie Łowicko-Błońskiej, 18 km na zachód od stolicy, nad rzeką Rokitnicą. Zamieszkuje ją ponad 12 500 osób.
W mieście krzyżują się drogi krajowe i wojewódzkie: 92 (Warszawa – Błonie – Kutno – Poznań – Rzepin), 579 (Nowy Dwór Mazowiecki – Błonie – Grodzisk Mazowiecki) i 720 (Nadarzyn – Brwinów – Błonie).
Powstające tu nowoczesne osiedla oraz dobra lokalizacja nieopodal stolicy sprawiają, że Błonie staje się niezwykle atrakcyjnym miejscem dla wielu osób.

HISTORIA

Miejscowość była wzmiankowana już w XI wieku, lecz prawdopodobnie powstała znacznie wcześniej. Pod koniec XII wieku Błonie było już dużym osiedlem, a w 1257 roku książę mazowiecki i czerski Konrad II ufundował tu kościół, który przetrwał do dnia dzisiejszego.
2 maja 1338 roku nadano miastu prawa magdeburskie, a w 1380 miejscowość zyskała specjalne przywileje lokacyjne, w tym prawo sądzenia się i wprowadzania towarów na rynek błoński bez opłat celnych. Od końca XV wieku miasto było ważnym ośrodkiem handlowym.
W XVI wieku Błonie było zasobnym miastem, słynącym ze znakomitych szewców i piwowarów. Raz w tygodniu odbywały się tu targi, a pięć razy w roku jarmarki.
Na początku XVIII wieku, w wyniku najazdów wojsk szwedzkich, miasto zostało zniszczone. Spłonął między innymi ratusz. Aby zwiększyć dochody kasy miejskiej i odbudować miasto władze Błonia podjęły szereg uchwał wprowadzających nowe podatki.
Po najazdach szwedzkich kolejnym ciężkim dla Błonia okresem było Powstanie Kościuszkowskie. W 1795 roku miasto zostało zajęte przez Prusy.
W latach 1807-1815 Błonie należało do Księstwa Warszawskiego, a następnie do Królestwa Polskiego. Przełom XIX i XX wieku przyniósł ożywienie gospodarcze. Powstało Błońskie Towarzystwo Pożyczkowo-Oszczędnościowe, a miasto uzyskało połączenia kolejowe z Warszawą i Łodzią.
I wojna światowa przyniosła kres spokojnemu życiu. Mnóstwo ludzi zginęło w wyniku epidemii cholery i toczących się pod Błoniem bitew. 11 listopada 1918 roku mieszkańcy Błonia rozbroili Niemców, odzyskując władzę w mieście.
Okres międzywojenny przywrócił spokój i przyniósł rozkwit życia kulturalnego i społecznego. Miasto czerpało dochody z własnych przedsiębiorstw i eksploatacji sieci elektrycznej, rzeźni i targowiska oraz prowadziło betoniarnię i własną łaźnię miejską.
W czasie II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej w Błoniu zginęło około 2,5 tysiąca osób. W 1939 roku utworzono tu obóz przejściowy dla jeńców polskich, a następnie obóz pracy.