Golub-Dobrzyń

W Golubiu-Dobrzyniu magnesem dla turystów jest przede wszystkim XIV-wieczny zamek krzyżacki, który wyróżnia się ciekawą architekturą i atmosferą pełną tajemniczości. Co roku w lipcu odbywają się tu słynne Międzynarodowe Turnieje Rycerskie. Wśród innych interesujących zabytków szczególnie godne uwagi są średniowieczne mury z wieżami i fosą. Jeziora i lasy w okolicach umożliwiają aktywne spędzanie wolnego czasu.

o Golubiu-Dobrzyniu

Nie ulega wątpliwości, że Golub-Dobrzyń to miasto atrakcyjne turystycznie. Do najciekawszych zabytków należą: zamek, zabudowa Starego Miasta, mury obronne, gotycki kościół św. Katarzyny oraz „Dom Pod Kapturem” z XVIII w.

Od 1466 r., kiedy na mocy drugiego traktatu pokojowego w Toruniu zamek w Golubiu-Dobrzyniu stał się własnością Polski, służył on jako rezydencja księżniczki Anny Wazówny. Położony na wzgórzu, dziś wciąż zachwyca pięknymi wnętrzami. W zamku ma swoją siedzibę kilka niewielkich muzeów, spośród których dwa prezentują militaria z okresu bitwy pod Grunwaldem. Podczas zwiedzania można wczuć się w magiczną atmosferę zamku, szczególnie w niezwykłej niszy, w której ponoć spełniają się życzenia. Rokrocznie w lipcu na murawach wokół zamku tłum widzów obserwuje średniowieczne turnieje w wykonaniu „rycerzy” przybyłych z wielu europejskich państw.

W pobliżu Golubia-Dobrzynia znajduje się kilka miejsc wartych odwiedzenia: Płonne z Górą Modrzewiową, Szafarnia z muzuem chopinowskim, Obory ze słynącym z cudów Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej, a także Jeziora Okonin i Grodno.

GEOGRAFIA

Golub-Dobrzyń to miasto położone w środkowej Polsce, 42 km na wschód od Torunia, w centrum powiatu wchodzącego w skład województwa kujawsko-pomorskiego. Powierzchnia miasta wynosi 750 ha, a liczba ludności – 13 754 osoby. Zabudowa miasta rozciąga się po obu stronach malowniczej rzeki Drwęcy.

HISTORIA

Ponieważ do 1951 r. istniały tu dwa odrębne miasta, konieczne jest oddzielne przedstawienie historii Golubia i Dobrzynia.

Nazwa Golub została wymieniona po raz pierwszy w dokumencie z 1258 r. w odniesieniu do wioski zamieszkałej przez Polaków. Po tym, jak Krzyżacy wybudowali tu zamek w latach 1296-1306, Golub uzyskał status miasta. Wszystkie jego przywileje potwierdził w 1421 r. wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego Michał Kuchmeister von Sternberg.

W wyniku wojen w latach 1414 i 1422 Golub poniósł poważne straty. Na mocy pokoju toruńskiego w 1466 r. miasto zostało przyłączone do Polski.

Golub osiągnął szczyt rozwoju za panowania Zygmunta III Wazy (1611-1625). Później nadszedł czas wojen polsko-szwedzkich, które przyniosły miastu duże zniszczenia, zwłaszcza w latach 1626-1629 oraz w 1660 r. Ucierpiało ono również podczas wojny siedmioletniej (1756-1763).

W następstwie pierwszego rozbioru Polski w 1772 r., miasto weszło w skład Królestwa Pruskiego. Od 1807 r. do 1815 r. Golub pozostawał częścią Księstwa Warszawskiego, w 1815 r. został przyłączony do Księstwa Poznańskiego, a następnie, w 1817 r., do Prus Wschodnich. Kiedy w 1871 r. utworzono Cesarstwo Niemieckie, nowe władze rozpoczęły realizację polityki germanizacji w samym Golubiu i na sąsiednich ziemiach.

W styczniu 1920 r. miasto nareszcie powróciło do Polski, lecz już w sierpniu tego samego roku zostało zaatakowane przez Armię Czerwoną. W 1939 r. Niemcy zajęły Golub.

Dobrzyniem pierwotnie nazywano osadę, która powstała w drugiej połowie XVII w. na lewym brzegu Drwęcy. W 1684 r. Zygmunt Działyński nadał jej nazwę „Przedmieście Golubskie”. Miasto Dobrzyń założył w 1789 r. hrabia Ignacy Działyński. W 1793 r., po drugim rozbiorze Polski, Dobrzyń został włączony do Królestwa Pruskiego, zaś w latach 1807-1815 stanowił część Księstwa Warszawskiego. W 1815 r. miasto weszło w skład Królestwa Polskiego w unii personalnej z Rosją. Po przyłączeniu Królestwa Polskiego do Rosji w drugiej połowie XIX w., Dobrzyń zaczął się gwałtownie rozwijać i wkrótce zajmował większą powierzchnię niż Golub.

Dobrzyń znalazł się w granicach Drugiej Rzeczpospolitej w 1918 r. i odtąd dzielił losy Golubia.