Chociaż Pszczyna nie jest prężnym ośrodkiem turystycznym, jest bez wątpienia warta odwiedzenia. Miasto szczyci się ponad 700-letnią tradycją. O jego bogatej przeszłości świadczą liczne zabytkowe budynki, które się tu zachowały. Ponadto, stanowi ono dobry punkt wypadowy dla osób, które chciałby odwiedzić Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu, położonym mniej więcej 25 km na wschód od Pszczyny.
Pszczyna to miasto zabytkowe. Znajduje się tu wiele wartych zobaczenia miejsc. Do tych szczególnie ciekawych należą: rynek z licznymi kamienicami, Brama Chińska, Brama Wybrańców, Frykówka, Kamienice Pod Okiem Opatrzności i Pod Murzynkiem, Dom pod Baranem i Zamek Pszczyński.
Zamek ten to dawna rezydencja magnacka, wybudowana w XI lub XII w. Ostatnimi właścicielami posiadłości byli książęta Hochberg von Pless z Książa. W latach 1870–1876 dokonali oni przebudowy zamku, na skutek której uzyskał on swój obecny neobarokowy styl. W 1946 roku zamek został zamieniony w muzeum. Zachowało się tu oryginalne wyposażenie i meble, które sprawiają, że jest on obecnie jednym z najcenniejszych zabytków architektury rezydencjonalnej w Polsce.
Innym wartym odwiedzenia muzeum w Pszczynie jest Muzeum Prasy Śląskiej.
Pszczyna to miasto powiatowe w województwie śląskim, położone w Kotlinie Oświęcimskiej, nad rzeką Pszczynką. Miejscowość zamieszkuje około 25 400 osób.
Pierwsza wzmianka o Pszczynie pochodzi z 1303 roku, lecz miasto założono znacznie wcześniej. Przebiegał tędy od wczesnego średniowieczna szlak handlowy z dalekiej Rusi przez Kraków w kierunku Bramy Morawskiej i dalej – nad Dunaj.
Przez wieki Pszczyna i jej okolice przechodziły z rąk do rąk różnych władców. We wczesnym średniowieczu tereny te, nazwane potem ziemią pszczyńską, należały do Małopolski. Dopiero w 1178 r. książę Kazimierz Sprawiedliwy podarował je księciu opolsko-raciborskiemu, Mieszkowi Plątonogiemu, włączając ją tym samym do Śląska.
O Pszczynie można mówić dopiero jednak od roku 1407, kiedy to książę Jan II Żelazny wyodrębnił ją ze swych włości i przekazał jako dożywotnią własność swej żonie – Helenie Korybutównie, bratanicy króla Władysława Jagiełły.
Ostatnim właścicielem miasta z rodu piastowskiego był książę cieszyński Kazimierz II. W 1517 roku sprzedał on Pszczynę Aleksemu Thurzonowi, jednemu z najpotężniejszych magnatów węgierskich. Od tej pory ziemię pszczyńską, stanowiącą już wówczas część Rzeszy Niemieckiej, zwano Pszczyńskim Wolnym Państwem Stanowym.
Po Thurzonach władzę w Pszczynie przejęli Promnitzowie. Władali oni tu całe dwa wieki. Nie były to łatwe czasy, w XVII wieku bowiem ziemia pszczyńska została spustoszona w toku działań wojennych i okupacji przez różne armie podczas wojny trzydziestoletniej. Po stu latach względnego spokoju, w połowie XVIII wieku znowu zaczęły się starcia wojenne. Tym razem o cały Śląsk starły się Prusy i Austria, w wyniku czego Pszczyna znalazła się w granicach zachodniego sąsiada Polski.
Kolejni właściciele Pszczyny to ród Anhaltów. Władali oni tutejszymi majątkami do połowy XIX w, po czym ziemia pszczyńska przeszła na własność potężnego rodu magnackiego Hochbergów.
Po III powstaniu śląskim i podziale Górnego Śląska Pszczyna wraz z całym powiatem została włączona do Polski. 29 czerwca 1922 uroczyście wkroczyły do miasta wojska polskie. Wtedy to właśnie władze przejęła polska administracja, zaś pierwszym polskim burmistrzem miasta został Jan Figna.
W okolicy Pszczyny toczyły się 1-2 września 1939 roku walki obronne Kampanii Wrześniowej, a później rozegrała się tzw. bitwa pszczyńska – wojska niemieckie przełamały główną linię polskiej obrony na Śląsku.
Rok 1945 okazał się dla miasta tragiczny. Tędy bowiem wiódł przerażający szlak, którym w styczniu 1945 hitlerowcy ewakuowali więźniów KL Auschwitz Birkenau. Wielu więźniów padło wówczas z wycieńczenia lub zostało zabitych na ulicach Pszczyny.
10 lutego 1945 do Pszczyny wkroczyła Armia Czerwona, która zdobyła miasto.