Solec-Zdrój to malownicze uzdrowisko położone około 100 km na północ od Krakowa. Jest atrakcyjne zarówno dla kuracjuszy szukających fachowej opieki medycznej, jak i dla osób które pragną wypoczynku i kontaktu z naturą. Na terenie miejscowości znajdują się dwa źródła siarczanowe, a pochodząca z nich woda, ze względu na wysoką mineralizację i zawartość siarczanów, jest najsilniejszą wodą leczniczą w kraju, cieszącą się uznaniem również w Europie.
Mineralne źródła znajdujące się w Solcu odznaczają się szczególnymi właściwościami leczniczymi, wykorzystywanymi zwłaszcza w leczeniu chorób reumatycznych układu ruchowego oraz stanów pourazowych po stłuczeniach, zwichnięciach i złamaniach. Dla wygody gości wszystkie obiekty uzdrowiskowe zbudowano w niewielkiej odległości od siebie na terenie parku zdrojowego, którego ozdobą są piękne drzewa: sędziwe lipy, czarne sosny, klony, magnolie, surmie i modrzewie. Do parku przylega jezioro, popularne latem wśród amatorów pływania, a latem – jazdy na łyżwach.
Mając na uwadze fakt, że czyste powietrze odgrywa istotną rolę w profilaktyce chorób cywilizacyjnych, gmina Solec-Zdrój już od dłuższego czasu angażuje się w rozmaite formy działalności, których celem jest ochrona środowiska naturalnego. Obecnie Solec cieszy się opinią miejscowości przykładającej największą wagę do zasad ekologii w województwie świętokrzyskim.
W Solcu zachował się kościół św. Mikołaja z krucyfiksem z przełomu XV i XVI w. oraz renesansową płytą nagrobną magnata Samuela Zborowskiego, słynnego awanturnika z czasów Stefana Batorego. W pobliskim Pacanowie, znanym z Przygód Koziołka Matołka, odbywa się corocznie festiwal kultury dziecięcej.
Gmina Solec-Zdrój znajduje się w południowo-wschodniej części województwa świętokrzyskiego, nad rzeką Rzoską, kilka kilometrów od miejsca, w którym Nida łączy się z Wisłą. Zamieszkuje ją ok. 5400 osób. Trasa Sandomierz-Kraków biegnie zaledwie 3 km od miejscowości.
Solec jest położony na wysokości 160 m n.p.m. Od północnego wschodu miejscowość osłaniają wzgórza Wyniesienia Wojczańsko-Pińczowskiego, dzięki czemu utrzymuje się tam specyficzny mikroklimat, który charakteryzuje się przede wszystkim dużą liczba dni słonecznych oraz niską suma opadów w ciągu roku.
Według starych kronik wioska o nazwie Solec istniała już w XIV w., jednak dopiero w XVIII w. tutejsze wody zaczęto wykorzystywać do produkcji soli i dzięki temu odkryto ich lecznicze właściwości. Mniej więcej w tym samym czasie jeden z właścicieli Solca ufundował żupę solną. Z inicjatywy Stanisława Staszica czyniono dalsze poszukiwania soli. W 1815 r. na głębokości 121 metrów znaleziono bogate źródło wody mineralnej o gorzko-słonym smaku, a niebawem wybudowano pierwsze drewniane urządzenia do kąpieli. W 1837 r. Solec został wpisany do rejestru polskich uzdrowisk i na dobrą sprawę dopiero wówczas rozpoczęła się właściwa historia miejscowości. Swój rozwój zawdzięcza on także Józefowi Dietlowi, krakowskiemu lekarzowi, który przyczynił się także do rozbudowy kurortu w Krynicy.
Pod koniec XIX wieku uzdrowisko przeszło w ręce nowych właścicieli, braci Daniewskich, którzy postawili na rozbudowę i rozwój uzdrowiska. Dzięki nim Solec zmienił się w miejscowość zdrojową cieszącą się dużą popularnością nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Odmieniony Solec zyskał uznanie, zaczął przyciągać sławnych gości z ówczesnego świata artystycznego i politycznego. Wspaniały park z unikatowymi gatunkami drzew oraz malownicze okolice stwarzały wymarzoną scenerię do relaksu i powrotu do zdrowia. Powstawały tam liczne wille, odbudowywano oraz odnawiano także łazienki i budynki zdrojowe.
Mimo zniszczeń, których Solec zaznał podczas pierwszej wojny światowej, okres międzywojenny to czas dalszego rozwoju i modernizacji w dziejach Solca. Po pięciu latach działalności kurortu liczba pacjentów podwoiła się. Trzeba wspomnieć, że w 1925 r. w obiektach uzdrowiskowych oraz większości willi założono elektryczność i kanalizację. Zbudowano nowy szyb o większej głębokości i duży zbornik na wodę mineralną.
Niestety, Solec ogromnie ucierpiał również w wyniku drugiej wojny światowej. Pomimo że wiele budynków i obiektów uległo zniszczeniu, a park był niemal całkiem zdewastowany, w 1946 r., z inicjatywy Włodzimierza Daniewskiego, zakład zdrojowy wznowił działalność.
Rozwój kurortu powstrzymały wydarzenia roku 1951, kiedy miasteczko zostało upaństwowione i podporządkowane uzdrowisku Busko-Zdrój. Niekwestionowane walory przyrodnicze i lecznicze nie pomogły Solcowi – uzdrowisko zaczęło podupadać z powodu dotkliwego braku inwestycji. Dopiero 47 lat później miejscowość wróciła do poprzednich właścicieli – rodzin Daniewskich i Dzianottów. Obecnie, dzięki licznym nowym inwestycjom, Solec-Zdrój ponownie stoi przed szansą stania się popularną miejscowością wypoczynkową i uzdrowiskową.