Szczyrk to popularny ośrodek sportów zimowych położony w Beskidzie Śląskim, porównywalny z wiodącymi kurortami europejskimi. Oferuje doskonałe warunki dla narciarzy: ponad 60 km tras narciarskich obsługiwanych przez 30 wyciągów. W obrębie miasta znajduje się Skrzyczne – najwyższy szczyt Beskidu Śląskiego (1257 m), w rankingach oceniane jako drugi najlepszy teren narciarski, zaraz po Kasprowym Wierchu.
Co roku, od grudnia do kwietnia, Szczyrk zapełnia się amatorami białego szaleństwa, na których czeka 28 stoków, w tym osiem oświetlonych, a siedem z możliwością sztucznego naśnieżania. Jako typowo turystyczna miejscowość, Szczyrk dysponuje również rozbudowaną bazą noclegową.
Na Skrzyczne i Klimczok prowadzą również specjalne szlaki spacerowe, rozpoczynające się w centrum miasta. Trasy są stosunkowo łatwe do pokonania, a widoki z całą pewnością są warte odrobiny wysiłku.
Na Skrzyczne dotrzeć można również za pomocą kolejki linowej lub całorocznego wyciągu krzesełkowego, zaliczanego do największych atrakcji Szczyrku – zarówno dla narciarzy, jak i pozostałych turystów. Podczas prawie 30-minutowej przejażdżki na szczyt można podziwiać niezwykłą panoramę Beskidu Śląskiego. Ponadto, Skrzyczne zapewnia także dobre warunki dla paralotniarzy.
Z zabytkowej zabudowy miasta warto wymienić drewniany kościół św. Jakuba, znajdujący się w samym centrum miasta. Uwagę przykuwają również piękne wille z okresu międzywojennego.
Szczyrk usytuowany jest w północno-wschodniej części Beskidu Śląskiego, 15 km na południe od Bielska-Białej i 17 km od Żywca. Miejscowość znajduje się na wysokości 460-600 m n.p.m., w dolinie Żylicy. Na północy wznosi się Klimczok, a na południu Skrzyczne i Malinowa Skała (1095 m). Szczyrk ma 5 500 mieszkańców i zajmuje powierzchnię 39 km2.
Panuje tutaj klimat przejściowy między wilgotnym klimatem morskim Zachodniej Europy a kontynentalnym klimatem Europy Wschodniej. Charakteryzuje go czyste górskie powietrze, duże nasłonecznienie i znaczna wilgotność powietrza. Wszystko to sprawia, że tutejszy klimat ma lecznicze działanie dla osób cierpiących na problemy związane z układem krążenia i oddechowym.
Pochodzenie nazwy miasta owiane jest tajemnicą. Tak samo nie wiadomo, kiedy w dolinie Żylicy pojawili się pierwsi osadnicy. Tym niemniej, pewne jest to, że około XV wieku w rejony te przybyli osadnicy z różnych stron Europy – z Bałkanów, Niemiec, Austrii, Węgier i Słowacji, a także polscy dezerterzy i skazańcy. Pierwszy spis ludności przeprowadzono w 1630 roku. Wielu obecnych mieszkańców może pochwalić się nazwiskami pochodzącymi z aż z XVII wieku.
Mieszkańcy Szczyrku byli spokojnymi i pobożnymi ludźmi, zajmującymi się uprawą ziemi, wyrębem drzewa, hodowlą zwierząt, wypasem owiec i myślistwem. Okoliczne szczyty mają nazwy związane z różnymi sposobami uprawy ziemi lub z lokalnymi postaciami (np. szczyt Klimczok nosi imię lokalnego XVII-wiecznego rozbójnika).
Wraz z rozwojem ludności osadnictwo przesuwało się dalej w kierunku gór, a górale rozwijali inne formy gospodarki. Wypas owiec stał się wówczas jeszcze bardziej popularnym zajęciem a miasto zaczęło się specjalizować w produkcji wysokiej jakości ubrań z wełny. Już w XVIII wieku Szczyrk związał się gospodarczo z Górnym Śląskiem, dostarczając drewna i innych produktów dla tamtejszego hutnictwa.
W czasie I wojny światowej uruchomiono w Szczyrku szpitale, które niosły pomoc rannym żołnierzom austriackim. W latach 20. miasto przyciągnęło wielu fabrykantów z różnych części Polski. W tym czasie w Szczyrku rozpoczął się rozwój turystyki – przed wybuchem II wojny światowej udało się wybudować prawie 10 pensjonatów i rozpoczęto modernizację głównej arterii transportowej (nadal nie ukończonej w związku z trudnymi warunkami klimatycznymi panującymi w Beskidach).
W 1924 roku zbudowano pierwsze schronisko na Skrzycznem. W 1928 roku do Szczyrku przyłączono również Salmopol, który do tej pory stanowił odrębną miejscowość. Szczyrk stał się symbolem harmonijnego współżycia dwóch wyznań chrześcijańskich – mieszkali tu ewangelicy (większość mieszkańców Salmopola) oraz protestanci. Szczyrk zyskał prawa miejskie w 1973 roku.